ارزش هر انسان به انسانیتشه.ارزش هر انسان به میزان محبت و عشق به دیگرانه
.ارزش هر کسی به خود واقعیشه که این خود رو هر کسی برای خودش به نوعی تعریف می کنه و در پی بزرگ کردن خود..یکی به ارز های معنوی وجودش می پردازه یکی به ارزش های مادی که این یکی خیلی سطحی فکر می کنه و به خودش می پردازه..ارزش هر کس به جوهره ی وجودیشه..به ذاتشه..به امیالشه..به حرف هایی که برای گفتن و نگفتن داره...
به بزرگی روحشه...به همین سه نقطه هایی که گاهی فریادشون میزنه و میسازه خودشو..بسته به جهان بینی هر کس است
که کلا انسان و انسانیت رو در چه می بیند...ارزش ادمی به شرفشه ....به بی ر یا بود نشه .....به بامحبت بودن بااحساس بودنشه ....
اگه کسی این چیزای که گفتم رو نداشت مطمئن باش فقط شکل وظاهر ادما رو داره ودر کل ودر باطن حیوانی بیش نیست که تو لباس ادم خودشو قایم کرده نظر من اینه که ارزش انسان به چیزیه که میشه برای همیشه ذخیره کرد...یعنی عشق..
ما ادمها سه چیز مهم داریم که باید حفظ کنیم..ایمان. امید و عشق..که عشق مهمترین م برترینه اوناس..یعنی ایمان بدون عشق ارزشی نداره...امید هم بدون عشق بی ارزش وکم بهاست...
رخ و زبان و سن و سابقه و کوفت و زهر ماروو درد...بدون عشق یعنی هیچ
ارزش انسان به شناختشه از ناشناخته هایی که تو دنیا مونده و هیچ کی سعی نکرده بشناسه!
ارزش انسان تو نگاهشه..به تصویرایی که همیشه کشیده میشه اما هیچوقت هیچجا دیده نمیشه!
ارزش انسان به شنیدنشه..تو فریاد هایی که هرگز شنیده نشدن
ارزش انسان به باورشه...باور به همه ی ناباوری های آدمای امروزی...
باور به بودن هر کس تو هر جا تو هر مقام....باور به نفس کشیدن گل ها..
باور به ایمانش !
و به قول بابام که سالها قبل در این مورد بهم گفت....ارزش انسان به زندگی نکردنه ..زندگی رو به خودت حروم کنی تا بتونی اونو به دیگران هدیه بدی...این که از زندگیت لذت نبری تا دیگران از زندگیشون لذت ببرن.